Eiceldonatie, zo gauw je het woord hoort, ga je je afvragen: “Zou ik dat kunnen? Zou ik dat willen?”. Er komt zoveel bij kijken dat als je er eenmaal over nadenkt, het meer en meer vragen oproept. Want je eicellen afstaan is één, maar wat vind je partner ervan? Of je familie of vrienden? Kun je er mee leven dat jouw eitje bevrucht wordt door een ander dan jouw eigen (toekomstige) man? Dat het groeit in een andere vrouw? Dat het een kindje wordt van een ander en niet van jou? Dat die ander het kind opvoedt en jij daar niets over te zeggen hebt? En is dat kind dan nog jouw kind, voelt het als jouw kind? Is het dan familie van jouw kinderen? Waarschijnlijk weet je pas wat je zou doen als het je overkomt…
En zo overkwam het Wendy. Jep, die lieve, dappere Wendy met wie ik onlangs mijn eerste workshop heb gegeven! Zij zag haar zus Debbie en haar man Ronald al jaren worstelen met hun wens om een gezin te vormen. Allerlei onderzoeken en 5 medische pogingen later waren ze nog geen stap verder. En zelf had Wendy 3 kinderen, gezond en wel! Dat voelde niet eerlijk… Wendy is zich op een bepaald moment écht gaan afvragen of ze het zou kunnen. Of ze het zou willen. Ze besefte dat ze die keus niet alleen kon maken en betrok haar manlief en kinders bij deze keus. En dat leidde tot een klein berichtje aan haar zus: “We weten niet of het aan jou ligt… maar als het jullie helpt, mogen jullie mijn eitjes wel hebben.” Poehee… wat een immens gebaar… zo’n keus kun je toch alleen maar maken met een enorme dosis liefde?
En omringd met die boel liefde is Aukje geboren! Inmiddels al meer dan een jaar geleden. Wat een kadootje!
Hun verhaal raakte ontzettend veel mensen, ook mij. Zo onzelfzuchtig, zo dapper en zo ontzettend bijzonder dat ik er helemaal vol van was en vol van schoot. Nog steeds.
Hoe bijzonder als je moeder je tante is en je tante je moeder.
Wat een wonder als je de dochter bent van een droom
en een droom van een dochter.